قطار
دوشنبه, ۱۳ آبان ۱۳۹۲، ۰۵:۲۶ ب.ظ
هر چند مسیر حرکت سمت اهواز است اما
اینجاقطار همه را به یادمشهد می اندازد
اینجاقطار همه را به یادمشهد می اندازد
الهم اجعل عواقب امورنا خیرا... بحق محمد و آل محمد
پیام های کوتاه
-
۲۱ بهمن ۹۲ , ۲۳:۳۴ظهور
-
۱۹ بهمن ۹۲ , ۰۱:۱۲حافظ
-
۲۱ دی ۹۲ , ۲۲:۱۰نصیحت
-
۲۰ دی ۹۲ , ۲۲:۱۴نگاه خدا
-
۱۸ آذر ۹۲ , ۰۰:۳۰انسان محوری
-
۱۵ آذر ۹۲ , ۱۶:۴۸برای خدا
-
۱۵ آذر ۹۲ , ۱۶:۲۹خجالت
-
۷ آذر ۹۲ , ۲۳:۱۱کمی دقت کنیم
-
۲۴ آبان ۹۲ , ۱۳:۵۱مگس
-
۱۳ آبان ۹۲ , ۱۷:۲۶قطار
طبقه بندی موضوعی
کلمات کلیدی
پیوندها
- امام خامنه ای
- هیئت فدائیان حسین علیه السلام
- سقوط آزاد
- رملستان
- [جنبش ممانعت از جنگ باخدا
- حدیث دل
- محمدجواد محمدی مجد
- گروه ویژه امنیت ملی
- زائربارانی
- بی مزار
- م
- سرحانی ها
- خلدون سواری پور
- علمدار
- دین از نگای دیگر
- یعقوب کربلا
- ایندیپندنت
- گمنامی درقطعه9...
- قاصدون
- منتظر ظهور
- آسمانی 313
- الف قاف
- منتظر ظهور
- مثبت های حجاب
- مجنوون
- روح الله
- امیر
- ته لنجی
- محمد
- همه چیز و هیچ چیز
- نگاه نو
- عماریون
- تـبـاکــــــــــــى
- بچه های بالا
- طلوع آخر
- بی پلاک
- ایران فونت
- هرچه می خواهی دل تنگم بگو
- هب هب
- سکوت قافیه ها
- ظهور نزدیک است
- مخلص
- ناله های بی اثر
- هشتمین بارگاه نور
- سقوط تا عروج
- نفس المهموم
- صندوق بیان
- رصدخانه
- چفیه گراف
- عکاس خط شکن
- گرافیک313
- یک آخر الزمانی
- گرافیک چریک
- مبارز گرافیک
- زارکوبی
- 1
کمیل به شهادت اعتقاد داشت و شهادت آرزوی قلبی او بود. در هر محفلی که سخن به میان می آمد حرف از عشق بود و به خدا رسیدن، جوانی بود و به شهادت رسیدن، چهره اش گل می کرد و حرف از ریختن خونش در راه خدا بود و پرواز به ملکوت اعلی، رسیدن به معراج بود و شهید شدن. دوستان هم جدی گرفته بودند، دیگر کسی به او نمی خندید و مسخره اش نمی کرد. کم کم باورشان شده بود که او سی وسومین شهید روستای بیشه سر خواهد بود.
سه ماه قبل از شهادت کمیل، یکی از دوستانش خواب می بیند که کمیل به مرگ طبیعی از دنیا رفته. و معمولا تعبیرش اینست که در دنیا عمر آدم زیاد می شود. می گوید که فردای آن شب قصه این خواب را به کمیل گفتم ، ولی کمیل جوابش فقط سکوت بود و چیزی نگفت.
می گوید بعد از شهادتش تازه فهمیدم که خوابم تعبیر شد و شهید کمیل صفری تبار با شهادتش، عمری هزار ساله پیدا کرد.
آدم خوارها
سید
مجتبی هاشمی فرماندهی بسیار خوش برخورد بود. بسیاری از کسانی که از مراکز دیگر
رانده شده بودند، جذب سید می شدند. سید هم از میان آنها رزمندگانی شجاع تربیت می
کرد . سید با شناختی که از شاهرخ داشت. بیشتر این افراد را به گروه او یعنی
"آدم خوارها" می فرستاد و از هر کس
به میزان توانائیش استفاده می کرد.
در
آبادان شخصی بود که به مجید گاوی مشهور بود. می گفتند گنده لات اینجا بوده. تمام
بدنش جای چاقو و شکستگی بود. هرجا می رفت، یک کیف سامسونت پر از انواع کارد و چاقو
همراهش بود. می خواست با عراقی ها بجنگد اما هیچکدام از واحدهای نظامی او را نپذیرفتند
تا اینکه سید او را تحویل شاهرخ داد.
شاهرخ
هم در مقابل این افراد مثل خودشان رفتار می کرد. کمی به چهره مجید نگاه کرد. با
همان زبان عامیانه گفت: ببینم، می گن یه روزی گنده لات آبادان بودی. می گن خیلی هم
جیگر داری، درسته!؟ بعد مکثی کرد و گفت:
اما
امشب معلوم می شه، با هم می ریم جلو ببینم چیکاره ای!
شب
از مواضع نیروهای خودی عبور کردیم. به سنگرهای عراقی ها نزدیک شدیم. شاهرخ مجید را صدا کرد و گفت: میری تو
سنگراشون، یه افسر عراقی رو می کشی و اسلحه اش رو می یاری. اگه دیدم دل و جرات
داری می یارمت تو گروه خودم.
مجید
یه چاقو از تو کیفش برداشت و حرکت کرد. دو ساعت گذشت و خبری از مجید نشد. به شاهرخ گفتم: این پسر دفعه اولش بود.
نباید می فرستادیش جلو، هنوز حرفم تمام نشده بود که در تاریکی شب احساس کردم کسی
به سمت ما می آید. اسلحه ام را برداشتم.
یکدفعه مجید داد زد: نزن منم مجید!
پرید
داخل سنگر و گفت: بفرمائید این هم اسلحه، شاهرخ نگاهش کرد و با حالت تمسخرگفت:
بچه، اینو از کجا دزدیدی!؟
مجید
یکدفعه دستش رو داخل کوله پشتی و چیزی شبیه توپ را آورد جلو ، در تاریکی شب سرم را
جلو آوردم. یکدفعه داد زدم: وای!! با دست جلوی دهانم را گرفتم، سر بریده یک عراقی
در دستان مجید بود. شاهرخ که خیلی عادی به مجید نگاه می کرد گفت: سر کدوم سرباز بدبخت
رو بریدی ؟
مجید
که عصبانی شده بود گفت: به خدا سرباز نبود، بیا این هم درجه هاش،از رو دوشش کَندم.
بعد هم تکه پارچه ای که نشانه درجه بود را به ما داد.
شاهرخ
سری به علامت تائید تکان داد و گفت: حالا شد، تو دیگه نیروی ما هستی. مجید فردا به آبادان رفت و چند نفر دیگر از
رفقایش را آورد. مصطفی ریش، حسین کره ای، علی تریاکی و... هر کدامشان ماجراهائی
داشتند، اما جالب بود که همه این نیروها مدیریت شاهرخ را قبول کرده بودند و روی
حرف او حرفی نمی زدند.
مثلاً
علی تریاکی اصالتاً همدانی بود. قبل از انقلاب هم دانشجو بود و به زبان انگلیسی
مسلط بود. با توافق سید یکی از اتاقهای هتل را داروخانه کردیم و علی مسئول آنجا شد. شاهرخ هم اسمش را گذاشت؛ علی دکتر!! علی
بعدها مواد را ترک کرد و به یکی از رزمندگان خوب و شجاع تبدیل شد. علی در عملیات کربلای
پنج به شهادت رسید.
شخص
دیگری بود که برای دزدی از خانه های مردم راهی خرمشهر شده بود. او بعد از مدتی با
سید آشنا می شود و چون مکانی برای تامین غذا نداشت به سراغ سید می آید. رفاقت او
با سید به جائی رسید که همه کارهای گذشته را کنار گذاشت. او به یکی از رزمنده
های خوب گروه شاهرخ تبدیل شد.در گروه پنجاه نفره
ما همه تیپ آدمی حضور داشتند، از بچه های لات تهران و آبادان و... تا افراد تحصیل
کرد های مثل اصغر شعل هور که فارغ التحصیل از آمریکابود.
از
افراد بی نمازی که در همان گروه نمازخوان شدند تا افراد نمازشب خوان.
اکثر
نیروهائی هم که جذب گروه فدائیان اسلام می شدند علاقمند پیوستن به گروه شاهرخ
بودند. وقتی شاهرخ در مقر بود و برای نمازجماعت می رفت همه بچه ها به دنبالش
بودند. آن ایام سید مجتبی امام جماعت ما بود. دعای توسل و دعای کمیل را از حفظ
برای ما می خواند و حال معنوی خوبی داشت. در شرایطی که کسی به معنویت نیروها اهمیت
نمی داد، سید به دنبال این فعالیتها بود و خوب نتیجه می گرفت.
دعا کن شهید بشم
برای دریافت آذوقه رفتم اهواز. رسیدم به استانداری. سراغ دکتر چمران را گرفتم. گفتند: داخل جلسه هستند. لحظاتی بعد
درب ساختمان باز شد. دکتر چمران به همراه اعضای جلسه بیرون آمدند. سید مجتبی هاشمی
و شاهرخ و برادر ارومی از معاونین سید بود که در حمله به حجاج در سال ۶۶ به شهادت رسید، پشت سر دکتر بودند.
جلو رفتم و سلام کردم. شاهرخ را
هم از قبل می شناختم. یکی از رفقا من را به شاهرخ معرفی کرد و گفت: آقا سید از بچه
های محل هستند. شاهرخ دوباره برگشت و من را در آغوش گرفت و گفت: مخلص همه سادات هم هستیم.
کمی با هم صحبت کردیم. بعد گفت: سید ما تو ذوالفقاری هستیم. وقت کردی یه سر به
ما بزن. من هم گفتم: ما تو منطقه دُب حردان هستیم شما بیا اونجا خوشحال می شیم.
گفت: چشم به خاطر بچه های پیغمبر هم که شده می یام.
چند روز بعد در سنگرهای خط مقدم
نشسته بودم. یک جیپ نظامی از دور به سمت ما می آمد. کاملاً در تیررس بود. خیلی ترسیدم. اما با سلامتی به خط ما رسید. با تعجب دیدم شاهرخ با چندنفر از دوستانش آمده.
خیلی خوشحال شدم.
بعد از کمی صحبت کردن مرا از بچه
ها جدا کرد و گفت: سید یه خواهشی از شما دارم. با تعجب پرسیدم: چی شده!! هر چی
بخوای نوکرتم. سریع ردیف می کنم.
کمی مکث کرد و با صدائی بغض آلود
گفت: می خوام برام دعا کنی.
تعجب من بیشتر شد. منتظر هر حرفی
بودم به جز این! دوباره گفت: تو سیدی مادر شما حضرت زهراست(س)خدا دعای شما رو
زودتر قبول می کنه. دعا کن من عاقبت به خیر بشم!
کمی نگاهش کردم و گفتم: شما همین
که الان تو جبهه هستی یعنی عاقبت به خیر شدی! گفت: نه سید جون. خیلی ها می یان
اینجا و هیچ تغییری نمی کنند. خدا باید دست ما رو بگیره. بعد مکثی کرد و ادامه
داد: برای من عاقبت به خیری اینه که شهید بشم. من می ترسم که شهادت رو از دست بدم.
شما حتماً برای من دعا کن.
گمنامی
نیروی کمکی نیامد. توپخانه هم
حمایت نکرد. همه نیروها به عقب آمدند . شب بود که به هتل رسیدیم. آقاسید را دیدم.
درد شدیدی داشت. اما تا مرا دید با لبخندی بر لب گفت: خسته نباشی دلاور، بعد مکثی
کرد و با تعجب گفت :
شاهرخ کو!؟
بچه ها هم در کنار ما جمع شده
بودند. نفس عمیقی کشیدم و چیزی نگفتم . قطرات اشک از چشمانم سرازیر شد. سید منتظر
جواب بود. این را از چهره نگرانش می فهمیدم ، کسی باور نمی کرد که شاهرخ دیگر در
بین ما نباشد. خیلی از بچه ها بلند بلند گریه می کردند. سید را هم برای مداوا
فرستادیم بیمارستان .
روز بعد یکی از دوستانم که رادیو
تلویزیون عراق را زیر نظر داشت سراغ من آمد. نگران و با تعجب گفت: شاهرخ شهید شده؟
گفتم: چطور مگه؟!
گفت: الان عراقی ها تصویر جنازه یک شهید رو پخش کردند. بدنش پر از تیر و ترکش و
غرق در خون بود. سربازای عراقی هم در کنار پیکرش از خوشحالی هلهله می کردند. گوینده عراقی هم می گفت: ما شاهرخ، جلاد حکومت
ایران را کشتیم!
اثری از پیکر شاهرخ نیافتیم. اوشهید شده بود. شهید گمنام. از خدا خواسته بود
همه را پاک کند. همه گذشته اش را. می خواست چیزی از او نماند. نه اسم. نه شهرت نه
قبر و مزار و نه هیچ چیز دیگر ، اما یاد او زنده است. یاد او نه فقط در دل دوستان
بلکه در قلوب تمامی ایرانیان زنده است. او مزار دارد. مزار او به
وسعت همه خاک های سرزمین ایران است.
او مرد میدان عمل بود او سرباز
اسلام بود. او مرید امام بود. شاهرخ مطیع بی چون و چرای ولایت بود و اینان تا ابد
زنده اند.
یادم آرد کربُ بلا را
دشت پر شور و بلا را
باز باران، قطره قطره میچکد از چوب محمل،
آخ باران! کی بباری بر تن عطشان یاران؟